“Hij vond hem in een woestijngebied, in een woeste, huilende wildernis. Hij omringde hem, Hij onderwees hem, Hij beschermde hem als Zijn oogappel.” (Deuteronomium 32:10)
Als je er voor zou kiezen om Israël links te laten liggen, mis je dan iets? Je kunt toch gewoon geloven in Jezus en dan ben je gered, daar heb je Israël toch niet voor nodig? Wat maakt het uit of je tijd neemt om oer Israël na te denken? En elk jaar een Israëlzondag, we hebben tegenwoordig overal een zondag voor, zijn er nog wel normale zondagen? Wat zegt Israël jou? Het zijn maar een paar vragen die ik je stel. De ene vraag herken je wellicht meer dan de andere vraag. Ik weet één ding wel: God heeft voor Israël een hele speciale plaats in Zijn hart en dat is niet zomaar.
Waar begint het verhaal van Israël en waarom begint God een verhaal met Israël. Het is wel duidelijk als je de Bijbel leest dat Gods plan met ons mensen niet vanzelf is gegaan. God Die liefde is, heeft in Zijn liefde ervoor gekozen om ons mensen niet te dwingen om Hem lief te hebben. Gedwongen liefde is immers geen liefde en dus maakte Hij ons met een eigen wil. Met alle risico’s van dien. Mensen maken met een eigen wil betekent niet dat Gods schepping onvolmaakt was, maar dat God Zijn liefde hoger stelt dan het beschermen van Zijn schepping. De uiterste consequentie van Gods liefde was dat Hij Zijn Meesterwerk kapot zou zien gaan. En zo gebeurde.
Als je dan doorleest in de Bijbel dan merk je keer op keer dat het niet aan God ligt om uit onze ellendige misère te komen. Direct al in Genesis 3 komt God al met Zijn reddingsplan en dan zou je zeggen dat we toch wel genoeg geleerd zouden hebben van onze dwarse eigen wil. Maar niets blijkt minder waar, want in hoofdstuk 6 van Genesis is het al helemaal mis met deze wereld. Ondertussen is de eerste moord ook al gepleegd, maar in de tijd van Noach is het zo erg dat God bijna de hele wereld laat vergaan. Toch geeft Hij de mens opnieuw een kans om Zijn belofte aan ons in vervulling te laten gaan en de Redder van de wereld te kunnen ontvangen.
Het is in Genesis 11 opnieuw een puinhoop. Weer was de mens bezig om zijn eigen wereld te creëren en de toren van Babel werd uit de grond gestampt. Dat is het moment dat het voor God duidelijker is dan ooit: Op deze manier zou Zijn reddingsplan er niet komen. Er zou een moment komen dat Hij op deze manier alles in Zijn woede zou verwoesten en daarmee Zijn belofte niet kunnen nakomen. Omdat God trouw is aan Zijn belofte, grijpt Hij in en Hij begint met Abram in Genesis 12 een eigen volk en dat bevestigt God op het moment dat Abraham 99 jaar oud is. God belooft aan Abraham dat Hij Zijn verbond met Abraham tot in eeuwigheid zal bewaren. En dan stelt God als teken van dat verbond met Abraham de besnijdenis is. En verbond dat Hij met Abraham en zijn nageslacht is aangegaan. Uit dit volk moet de Redder voorkomen.
Als je dan vele jaren later kijkt en het nageslacht van Abraham tot en met Jozef al gestorven zijn, dan hoort God het roepen van Israël in Egypte. Het is helemaal niet aannemelijk dat het roepen dat God hoort van Zijn volk vanwege de slavernij in Egypte, een gebed tot Hem is geweest. Op dat moment is Israël al 430 jaar in Egypte en lijkt God Zijn volk vergeten te zijn. Toch blijkt dat Gods trouw doorgaat. Het moment dat God ingrijpt is het moment dat Hij de slavernij die Zijn volk wordt aangedaan niet meer kan verdragen en Hij daalt neer en ontmoet Mozes. Het volk is gegroeid en God gaat met hen op pad naar het beloofde land. En onderweg stelt God het Eerste Verbond met Israël als volk in. Bij de Sinaï maakt Hij afspraken met Israël.
En daar gebeurt iets bijzonders. God geeft niet alleen Zijn wet, maar ook de offerwetgeving. Dat is niet zomaar, maar dat is noodzakelijk. Hij laat Israël dichtbij Hem komen, maar dat is ook een risico, want God is heilig en kan geen zonde zien. En de Redder van de wereld, Die de wereld met God zal verzoenen is nog niet in beeld. Hoe kan God ooit met Israël blijven optrekken, terwijl het telkens verkeerde keuzes blijft maken? God had het volk keer op keer moeten uitroeien. God voorkomt dat door de tijdelijke offers in te stellen. Iedere keer als Israël zondigde, bewust of onbewust, was er een dieroffer waardoor God Zich toch bleef verzoenen met Israël. Zo belangrijk was Gods verbond met Israël en zo belangrijk was Zijn Eigen heiligheid. En dan kom je bij de woorden uit die Mozes, na alle ervaringen met Israël en met God heeft geleerd: Hij vond hem in een woestijngebied, in een woeste, huilende wildernis. Hij omringde hem, Hij onderwees hem, Hij beschermde hem als Zijn oogappel. Zo ziet God Israël: Het is Zijn oogappel, voor eeuwig, alle generaties door. Gods plan met deze wereld, God plan met jou, loopt via Israël, Zijn oogappel. Daarom mogen we Israël nooit vergeten.