“Hij antwoordde en zei: Ik ben alleen maar gezonden naar de verloren schapen van het huis van Israël.” (Mattheüs 15:24)
Gods plan met deze wereld, Gods plan met jou, loopt via Israël, Zijn oogappel. In Zijn Eigen volk heeft God er voor gezorgd dat Zijn belofte van de Messias, de Redder van de wereld, werkelijk tot vervulling zou komen. Dat heeft consequenties voor de manier hoe God het heil aan deze wereld aanbiedt, maar dat heeft ook consequenties voor Israël, als Zijn volk. En ergens is dat voor ons ook een worsteling met Gods keuzes. Een worsteling waar je misschien ook wel vragen bij blijft hebben. Je zou namelijk denken dat zo net na Pinksteren, de wereldkerk tot leven is geroepen, maar op de Pinkstermorgen was Gods plan nog steeds: “Eerst Israël”.
Ondanks dat de Messias aan Adam en Eva was beloofd, die op dat moment geen onderdeel van Israël waren, omdat dat volk nog helemaal niet in beeld was, versmalt God Zijn heil en redding aan deze wereld. Sterker nog, alleen Israël komt in aanmerking voor redding, omdat zij de drager van Gods beloften zijn geworden. En keus van God die alles te maken had met hoe de mensheid handelde en telkens de weg zonder God zocht. Dat zorgt ervoor dat Jezus tijdens Zijn leven op aarde op een bijzondere manier reageert.
Er is een moment dat Jezus ervoor kiest om even buiten Israël te zijn. Hij gaat naar het gebied van Tyrus en Sidon. Dat is heidens gebied. Het verhaal wordt door zowel Mattheüs als Lukas beschreven. Je zou je af kunnen vragen wat Jezus gaat doen in dat heidense gebied. Als Jezus daarheen gaat, zou je toch kunnen verwachten dat Hij ook daar Zijn werk wil gaan doen. Lukas schrijft er nog bij dat Jezus daarheen gaat en niet herkent wil worden. Het lijkt een soort undercover actie van Jezus. De kans bestaat dat Hij gewoon even wilde rusten en afstand nemen, wat wellicht in Israël niet meer lukte.
Zijn bedoeling om onopgemerkt te blijven mislukt en in no-time staat er een vrouw aan Zijn deur. Een vrouw die Hem opzoekt vanwege haar dochter. Haar dochter is demonisch bezeten. Gezien het feit dat deze dochter door die demon in bezit was genomen is dit een serieus probleem. Waarschijnlijk was zij de controle over haar leven en haar lichaam helemaal kwijt. Het is wel bijzonder dat deze vrouw bij Jezus terecht komt. Jezus is namelijk de enige die hoger is dan die demonische macht. Alleen in de Naam van Jezus zal een demon wijken. Toch was deze vrouw een heidense vrouw. Lukas zegt dat ze van Griekse afkomst is.
Mattheüs maakt het verhaal dramatisch. De vrouw roept om hulp en Jezus antwoord haar op geen enkele manier. Terwijl de vrouw blijft roepen, reageren ook de discipelen niet erg positief. Ze vragen Jezus of Hij haar niet de mond kan snoeren. Dat kan Jezus wel, maar Hij doet het niet. De reactie van Jezus is nogal heftig. Hij zegt dat Hij is gezonden naar de verloren schapen van het huis van Israël. Hij vult zelfs nog aan dat het niet betamelijk is om het brood van de kinderen aan de honden te geven. Zo groot maakt Hij het verschil tussen Israël en de heidenen. Het klinkt vernederend, maar dat is het niet. Ondanks dat Jezus lijkt te zeggen dat de heidenen ‘maar’ honden zijn, zegt Hij iets anders. Hij zegt dat het brood voor de kinderen is. Als je een hond hebt, weet je het wel: Alles wat op de grond valt, dat eet een hond op. Kinderen zitten maar wat vaak te viespeuken met hun eten.
Jezus zegt dus dat het heil door Hem wordt aangeboden zoals het eten aan de kinderen. In dat beeld zit ook iets van kinderen die het niet willen, maar wat ze telkens weer wordt voorgezet. Omdat Israël Gods volk is, komt het heil vooral en in de eerste plaats naar Israël toe, ondanks dat ze als kinderen reageren die het eten niet willen. Toch blijft het Gods keus als Vader om voor Zijn kinderen te willen zorgen. Dan mag een heidense vrouw een hond zijn waarvan geldt dat die zelfs een kruimel niet zal laten liggen. Zij wil die kruimel maar wat graag ontvangen van Jezus en daarmee Jezus aannemen. Dat in tegenstelling tot de Joden zelf. Toch weerhoudt het God er niet van om Zijn Zoon in de eerste plaats naar Zijn kinderen te sturen. Dat gaat door tot op de Pinksterdag toe. Op de Pinksterdag krijgt nog steeds Israël de kans om alles van Jezus en Zijn Geest te ontvangen. Nog steeds is de opdracht: Begin in Jeruzalem.
Het blijft tot dat moment: Israël eerst. Gods volk, Zijn oogappel, zij hebben de eerste rechten gekregen op het heil. Pas als zij niet willen en zich blijven verzetten en de maaltijd voorbij is, gaat het brood naar de honden en ontvangen wij het heil als heidenen. En dat terwijl Israël nog steeds Gods eigen volk is en nog steeds aanspraak mag blijven maken op het heil. Gods keuzes zijn goed en Hij blijft de deur openhouden voor Israël, al heeft Hij nu wel Zijn heil naar de heidenen laten gaan.