Visie op Israël

“Hij vond hem in een woestijngebied, in een woeste, huilende wildernis. Hij omringde hem, Hij onderwees hem, Hij beschermde hem als Zijn oogappel.” (Deuteronomium 32:10)

Als je er voor zou kiezen om Israël links te laten liggen, mis je dan iets? Je kunt toch gewoon geloven in Jezus en dan ben je gered, daar heb je Israël toch niet voor nodig? Wat maakt het uit of je tijd neemt om oer Israël na te denken? En elk jaar een Israëlzondag, we hebben tegenwoordig overal een zondag voor, zijn er nog wel normale zondagen? Wat zegt Israël jou? Het zijn maar een paar vragen die ik je stel. De ene vraag herken je wellicht meer dan de andere vraag. Ik weet één ding wel: God heeft voor Israël een hele speciale plaats in Zijn hart en dat is niet zomaar.

“Hij antwoordde en zei: Ik ben alleen maar gezonden naar de verloren schapen van het huis van Israël.” (Mattheüs 15:24)

Gods plan met deze wereld, Gods plan met jou, loopt via Israël, Zijn oogappel. In Zijn Eigen volk heeft God er voor gezorgd dat Zijn belofte van de Messias, de Redder van de wereld, werkelijk tot vervulling zou komen. Dat heeft consequenties voor de manier hoe God het heil aan deze wereld aanbiedt, maar dat heeft ook consequenties voor Israël, als Zijn volk. En ergens is dat voor ons ook een worsteling met Gods keuzes. Een worsteling waar je misschien ook wel vragen bij blijft hebben. Je zou namelijk denken dat zo net na Pinksteren, de wereldkerk tot leven is geroepen, maar op de Pinkstermorgen was Gods plan nog steeds: “Eerst Israël”.

“Ik zeg dan: Heeft God Zijn volk verstoten? Volstrekt niet!” (Romeinen 11:1)

Je kunt op allerlei manieren naar Israël kijken, maar een komt een moment dat Israël een mysterie van God wordt. Met andere woorden: Gods weg met Israël is alleen vanuit Gods grote plan te bekijken en dat plan heeft heel veel weg van een mysterie. Als Jezus in het Evangelie nog zegt: ‘Ik ben alleen maar gezonden naar de verloren schapen van het huis van Israël’, wat doet God dan op het moment dat Israël toch hardnekkig ‘nee’ blijft zeggen?

“Ik zal Mijn Geest in u geven, u zult tot leven komen en Ik zal u in uw land zetten. Dan zult u weten dat Ík, de HEERE, dit gesproken en gedaan heb, spreekt de HEERE.” (Ezechiël 37:14)

Als je over Israël blijft nadenken, dan is misschien wel de grootste vraag die je blijft houden, de vraag hoe God dan met Israël zal handelen op het wereldtoneel. De beloften voor Israël, na hun afval zijn hoe dan ook sterker en duidelijker geformuleerd dan voor wie ook. Waar de schrijver van de Hebreeënbrief schrijft dat degenen die de hemelse gaven hebben geproefd maar toch afvallen, nooit meer tot bekering kunnen komen, lijkt dat bij Israël eigenlijk anders. De band van God met Israël en Zijn plan in deze wereld met Israël is zoveel anders dan met ons. Al blijft overeind staan dat, terwijl God Israël laat wachten, Hij Zijn genade ook aan ons heeft geschonken.

Want ik wil niet, broeders (en zusters), dat u geen weet hebt van dit geheimenis (opdat u niet wijs zou zijn in eigen oog), dat er voor een deel verharding over Israël is gekomen, totdat de volheid van de heidenen is binnengegaan. (Romeinen 11:25)

Als je alles rondom Israël op een rijtje hebt gezet en leest wat God er over heeft laten opschrijven in de Bijbel, dan dringt de vraag ons op wat we dan met Israël aan moeten. Moeten wij iets met Israël? Die vraag is veel lastiger dan dat je in eerste instantie zult denken. Je kunt zeggen dat we voor Israël moeten bidden, maar dan stel ik er wel de vraag bij waar we voor moeten bidden? Je zou kunnen zeggen dat we Israël tot jaloersheid moeten verwekken, maar is dat echt waar Paulus het over heeft in de Romeinenbrief? Er zijn er die zeggen dat we naar Israël moeten gaan om te evangeliseren zodat er Joden tot geloof komen, maar is dat de opdracht eigenlijk wel?