“Maar U bent een God Die menigvuldig vergeeft, genadig, barmhartig, geduldig, rijk aan goedertierenheid, en U hebt hen niet verlaten.” (Nehemia 9:17b)

Zou het kunnen dat er nog iets tussen God en ons instaat, voordat Zijn woorden in de kerk naar ons toekomen? Ik krijg weleens de vraag waarom moet ik nog om vergeving vragen als ik al vergeven bent? Op moment dat God je zonden vergeeft omdat je in Jezus gelooft, wordt je een kind van God. De vraag is of dat dan betekent dat zonden in je leven geen invloed meer hebben. Ik zeg tegen de catechisanten wel eens: Stel dat je hier vanavond de hele boel afbreekt en daarna hang je nog even op straat rond voordat je naar huis gaat, maar onderweg bedenk je dat het misschien toch niet zo goed was wat je hebt laten zien rond catechisatie. En misschien heeft Theo je ouders al op de hoogte gebracht en dus sluip jij zo stil mogelijk naar je kamer en laat je je niet zien. Stel je voor dat je ouders alles weten. Dan ontstaat er dus afstand, ondanks dat je nog steeds kind van je ouders bent.

“Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad.” (Psalm 119:105)

Ik weet het nog goed als kind: Het gebed voor de preek. En soms duurde dat gebed heel erg lang en raakte ik soms bijna in paniek, omdat ik als kind dan dacht dat de predikant nooit meer zou stoppen met bidden. Het gebeurde zelfs dat, klein als ik was, dan begon te bidden: “Heer, wilt U de dominee amen laten zeggen”. Nu moet je daar niet om lachen, want bij mij was dat heel serieus. Nu denk ik wel eens: Als kind was ik misschien toch wel liturgischer dan dat ik dacht. Het gebed voor de preek, waarom doen we dat eigenlijk? Misschien herken je de uitspraak wel: “Gebed om de opening van het Woord en van onze harten en gebed om de Heilige Geest”.

“Zo is dan het geloof uit het gehoor en het gehoor door het Woord van God.” (Romeinen 10:17)

De preek, er is maar weinig waar meer van wordt gevonden dan van de preek. Voor ieder moet de preek eigenlijk ook wel aan bepaalde verwachtingen voldoen. Voor de een is de lengte van de preek belangrijk, voor de volgende moeten er toch wel echt de juiste woorden en klanken inzitten. En voor je het weet voldoet de preek niet aan jouw verwachtingen en je kunt al wel aanvoelen wie daar dan de oorzaak van is. Het is net als met kunst, de ene stijl past beter dan de andere stijl.

“Ik roep er dan vóór alles toe op dat smekingen, gebeden, voorbeden en dankzeggingen gedaan worden voor alle mensen, voor koningen en allen die hooggeplaatst zijn, opdat wij een rustig en stil leven zullen leiden, in alle godsvrucht en waardigheid.” (1 Timotheüs 2:1-2)

Hoe dankbaar ben je als de dienst op zondag bijna tot een einde komt? Vorige keer heb ik je al laten zien dat het ‘amen’ van de preek geen zucht van verlichting zou moeten zijn dat je bijna naar huis kunt. Reageer je gelovend op de preek? Als je dat doet en instemmend met of zonder geloofsbelijdenis zegt: Het zal zeker zo zijn, hoe ziet dan je dankbaarheid eruit?

“De HEERE zegene u en behoede u! De HEERE doe Zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig! De HEERE verheffe Zijn aangezicht over u en geve u vrede!” (Numeri 6:24-26)

Het was in mijn eerste gemeente waar ik kerkelijk werker was waar ik een vrouw ontmoette die ontzettend doof was. Het was zo erg dat ze alleen thuis met speciale hulpmiddelen iets kon meemaken van de kerkdienst via de kerkradio. Toch kon ze daar niet mee leven en ging ze trouw naar de kerk. Dat verbaasde mij, want thuis kon ze nog iets horen, in de kerk lukte dat niet. Toen ik er naar vroeg zei zij: “Al hoor ik niets van de dienst, maar krijg ik wel de zegen mee, is mijn dag toch goed”” . Dat is wat anders dan een jongere die zei: “De zegen is het teken dat we eindelijk naar buiten mogen”.