Je mag het in sommige kringen bijna niet zeggen: "De psalmen zullen verdwijnen". Dat is bijna vloeken in de kerk. Met enige regelmaat krijg ik de opmerking in gemeenten waar meer wordt gezongen dan alleen psalmen, dat ik toch maar weinig psalmen in mijn liturgie heb staan. En gemeenten die alleen maar psalmen zingen en ik dan vraag of er iets meer mogelijk is, is het ook wel eens een lastige vraag. De eerste vraag is misschien wel: Wat zijn de psalmen en wanneer zingen we die dan wel of niet. Even eerlijk, als je zingt "Hoe lief'lijk hoe vol heilgenot" (Psalm 84:1, berijming 1773) of je zingt "Wat houd ik van Uw huis" (Psalm 84, Opwekking 715) in beide gevallen zing je dezelfde psalm. Het is maar net wat je een psalm noemt. Als ik zeg "De psalmen zullen verdwijnen", is dit eigenlijk nog niet eens wat ik bedoel.
Gedachten van een theoloog
Afgelopen zondag preekte ik over Ezechiël 37 en ik was mij bewust dat dit eigenlijk wel een heel scherpe preek was. Het bekende verhaal van de dorre doodsbeenderen. Vaak overigens veel te makkelijk toegepast op de kerk in onze tijd. Alsof de kerk dan de dorre beenderen zijn en dat die dan weer tot leven gaan komen. Menig keer heb ik mensen horen zeggen: De kerk in Nederland krijgt een opwekking. Ik vraag mij dan altijd af waar deze profetie vandaan komt, zeker als het visioen van de dorre beenderen daarbij betrokken wordt. Dat visioen gaat immers over Israël. Het kan wel een spiegel zijn, maar dan wordt het wel een scherpe boodschap.
Pas geleden sprak ik ergens en werd ik voorgesteld als 'de heer de Koning' en daarnaast klonk menigmaal het woordje 'u'. Mensen die mij kennen, beginnen dan al te glimlachen en zij denken maar al te vaak: "Hoe lang zal Theo dit laten gebeuren?'. Nu kun je hier een punt van maken, maar je kunt ook bedenken dat er bij mij een 5 voorstaat bij mijn leeftijd. Alleen heb ik maar al te vaak het gevoel dat het dit niet is. In sommige kerkelijke kringen wordt er tegen predikanten hoog opgekeken en hoewel ik geen predikant ben, merk ik dat dit ook bij de HBO-theologen gebeurt.
Dit artikel is wat bijzonder. Je kunt namelijk op deze pagina terecht gekomen zijn via een QR-code, maar ook gewoon omdat de titel van het artikel je aansprak. Lees even door, dan wordt het vanzelf wat duidelijker.
Soms krijg je iets in je handen gestopt wat nogal een uitwerking krijgt. Pasgeleden kreeg ik van iemand een doos kaarten op A5-formaat met de afbeelding van een deel van het schilderij van de Verloren Zoon, met daarop de tekst 'Je bent geliefd'. De vraag die ik erbij kreeg was: "Theo, kun je er iets mee?" Op dat moment heb ik een besluit genomen. Een besluit om profetisch te bemoedigen. Dat klinkt groot, maar dat valt wel mee.
Ken je dat gevoel of die gedachte dat als je jezelf op de voorgrond zet, dat dit niet is zoals het hoort? Dat gevoel dat je eigenlijk vooral maar op de achtergrond je een beetje stil moet houden? Als christen hoort dat bijna zo. Iets in onze cultuur en ook in onze traditie leert ons om nederig te zijn. Als je dan soms stukjes leest uit de brieven van Paulus, dan kun je daar zomaar een gevoel bij krijgen dat hij zichzelf toch wel erg goed vindt. Hij zegt zelfs dat hij meer en beter is dan anderen.